Tema 8.- As Linguas Estranxeiras como fenómeno global.

Ola de novo!

O tema oito foi un dos meus favoritos, xa que aprendemos as principais metodoloxías de ensino-aprendizaxe de linguas estranxeiras, vendo as vantaxes e inconvenientes de cada una delas para aproveitalas para o noso futuro como docentes.

Nesta entrada faremos un breve repaso por cada un destes métodos:

1.    Gramática e Tradución (Método Prusiano): Naceu na Alemaña do século XIX e estivo en Europa ata o ano 1940. O seu principio metodolóxico é que a lingua escrita é mais ‘pura’ que a falada, polo que a oralidade non ten cabida no método. Tamén é coñecido como ‘método tradicional’, xa que é o que se usaba para a aprendizaxe de linguas clásicas coma o grego ou o latín. Nel úsanse de igual maneira a lingua orixe coma a lingua meta, xa que se basea principalmente en traducir e escribir textos en ambas linguas. A gramática apréndese a base de memorización de regras gramaticais e o vocabulario mediante listas bilingües.

2.    Directo e natural (Método Gouin): Naceu en Boston e supuxo unha revolución en comparación co método anterior. Este considera que o ensino da lingua estranxeira sexa o máis parecido posible á adquisición da lingua materna, polo que as clases se presentan nun contexto natural. O profesor ten unha interacción continua cos alumnos e a oralidade está enormemente presente apoiada pola mímica, debuxos e obxectos.

3.    Oral e situacional: comezou no Reino Unido no ano 1920, grazas a H.Palmer e A.S. Hornby, e estivo vxente tres décadas. Poderíamos decir que é unha continuación do método natural, xa que a aprendizaxe comeza ca oralidade. Nas clases que seguen este método, créanse distintas situacións para introducir vocabulario e construcións gramaticais novas dentro dun contexto e só se pasa a parte escrita cando a oralidade está dominada.

4.   Por tarefas: Método co que se pretende que o alumnado faga unha serie de proxectos ou tarefas co fin de chegar a un obxectivo final. O profesor é un guía que controla a clase para que o desenvolvemento da mesma sexa o adecuado, pero os verdadeiros protagonistas son os alumnos e alumnas. Deste xeito, a aprendizaxe e gradual e o alumno ten que comunicarse na lingua meta.

5.    Audiolingüe (Método Fries): Método que aparece a raíz do interese pola ensinanza de linguas estranxeiras nos EEUU. Establece as súas bases na experiencia dos programas do exercito para a ensinanza de idiomas e no enfoque oral ou estrutural creado por Fries. Neste método, as actividades que se realizan soen ser exercicios de memorización baseados en drills. Ademais, o profesor preséntalle un dialogo aos alumnos para que escoiten e despois traten de memorizalos e repetilo. Como podemos apreciar, o profesor ten un papel activo mentres que o alumno é pasivo e responde ante os estímulos do profesor.

6.  Comunicativo: método creado no Reino Unido na década de 1970, coma alternativa aos métodos gramaticais para darlle un enfoque máis real a prendizaxe de idiomas. Para isto, establecía unha serie de contextos previos na que os alumnos se tiñan que desenvolver. O que principalmente se fomenta é a liberdade de expresión por parte do alumnado.

7.    Resposta física total (Método Asher): Método que tivo unha grande acollida nos EEUU na decada dos 70. Considera que a memoria se activa co movemento so alumno, polo que unha ferramenta moi empregada e o xogo ‘Simon says’.

8.    Método do Silencio (Método Gattegno): é un dos métodos máis característicos xa que consiste en fomentar o uso da lingua por parte dos alumnos, que son os que teñen que producir a maior cantidade de enunciados posible sen que o docente fale. Este só se pode comunicar con eles a través de obxectos (normalmente regretas) ou movementos de mans indicando que facer ou dicir.

9.    Suxestopedia (Método Lozanov): O principal obxectivo deste método é a linguaxe cotiá e a eliminación de barreiras psicolóxicas para que non haxa impedimentos na aprendizaxe. Para isto, crease un entorno agradable e cómodo, con plantas e música de fondo, por exemplo, e fanse traducións e dramatizacións. No caso dos erros, o profesor non pode corrixilos no momento, xa que suporía unha barreira psicoloxica para a prendizaxe e romperia a harmonía do ambiente.

Para concluír, gustaríame engadir que, como futura docente, non opino que haxa un método mellor, senón que creo que deberíamos coller o mellor de cada un e adaptalo as nosas necesidades.