Sesión Didáctica 11/01/2017, Carlos Valcárcel

Segunda e interesante sesión co profesor Carlos Valcárcel sobre os tipos de didáctica segundo as distintas linguas e as metodoloxías. Queredes saber cal é a diferenza?? Continuade lendo!

Esta segunda sesión veu cargada de termos e siglas moi interesantes que procederemos a repasar a continuación, pero antes de falar deles, gustaríame empezar cunha aclaración moi importante da que falamos en clase.

Moitas veces, o alumnado tende a confundir didáctica (parte da pedagoxía que estuda técnicas e métodos de ensinanza) con metodoloxía (conxunto de métodos que se usan para acadar os obxectivos da materia). É moi importante recalcar que para cada didáctica se poden atopar distintas metodoloxías, como pasaremos a ver a continuación.

Tipos de didáctica segundo a lingua (en inglés, francés e alemán):

1.       Didáctica da lingua inicial

EMT: English Mother Tongue.

FLM: Français Langue Matternelle.

DaM: Deutsch als Muttersprache.

2.       Didáctica da lingua segunda

ESL: English as a Second Language.

FLS: Français Langue Seconde.

DaZ: Deutsch als Zweitsprache.

3.       Didáctica da lingua estranxeira

EFL: English as a Foreign Language.

FLE: Français Langue Étrangère.

DaF: Deutsch als Fremdsprache.

Metodoloxías:

1.       AICLE (Adquisición Integrada de Contido e Linguas Estranxeiras) ou, en inglés, CLIL (Content and Language Integrated Learning): Metodoloxía que consiste en impartir calquer materia que non sexa de lingua (plástica, educación física, coñecemento do medio...) nunha lingua estranxeira. Non debe confundirse ca metodoloxía EMI (English as a Medium of Instruction), da que falamos noutro post neste blog.

É importante aclarar, tal e como mencionamos en clase, que non é o mesmo ser profesor de inglés que ser profesor en inglés. Isto quere dicir que, aínda que sexamos docentes de inglés, non temos por que estar capacitados para dar outra materia nesa lingua. O ideal é que nos coordinemos co profesor desa materia para axudarnos.

2.       Aprendizaxe precoz das linguas estranxeiras: Metodoloxía pola que se ensina a lingua estranxeira a cativos en educación infantil e primaria. Recibe este nome xa que, como sabemos, no resto de países europeos non se imparten linguas estranxeiras antes dos 11 anos.

YLE: English for Young Learners.

3.       Linguas estranxeiras para fins específicos: Soe impartirse nos Centros de Linguas ou en Formacións Profesionais xa que se ensina terminoloxía e vocabulario específico.

ESP: English for Specific Purposes.

4.       Linguas estranxeiras para seniors: Tal e como indica o seu nome, esta metodoloxía usase no ensino de linguas estranxeiras a maiores de 55 anos. Cada vez son máis os seniors que se lazan a aprender unha lingua estranxeira, xa que é unha das actividades que máis se recomendan para traballar a memoria.

Despois de ver estes conceptos, pasamos a facer un exercicio práctico onde tiñamos que elixir que tipo de didáctica aplicaríamos en cada unha das seguintes situacións:

-          EOI

-          Asociación de Mulleres Viúvas

-          Ciclo Superior de Axente de Viaxes

-          Materia de Ciencias de 4º ESO

-          Aula de 1º primaria

-          UNED

-          País africano de lingua oficial inglesa

-          Escola Británica en Madrid do Ministerio de Asuntos Exteriores dese país.

Este último exemplo foi o que nos tocou a miña compañeira Patri e a min. Neste contexto, o tipo de didáctica que teríamos que aplicar é a didáctica da lingua inicial, xa que estaríamos ensinando inglés a uns nenos que son británicos a pesar de que a escola estea ubicada en Madrid.

A pesar de habelos visto en clase, atrevédesvos a resolver os demais exemplos? Espero as vosas respostas!!

Como resultado do exercicio, podemos extraer que hai distintos tipos de didácticas segundo sexa a situación, polo que os docentes nos temos que implicar de maneira constante e diaria na procura de materiais e contidos útiles para o noso alumnado.

A continuación, seguimos a sesión expoñendo un novo tema: ‘Os factores na situación do ensino das linguas estranxeiras’. Para isto, comezamos facendo unha actividade piramidal coma a da outra sesión na que, a partir de grupos de tres, tíñamos que decidir cales eran eses factores.

A proposta do meu equipo non foi moi distinta a que acordamos finalmente en conxunto, deixando ver que os factores máis importantes son:

1.       As características do alumnado (idade, nivel, NNEE*, lingua inicial, etc.)

2.       Características do centro (si é publico ou privado, relixioso ou non, o equipamento e materiais dos que dispoñemos, etc.)

3.       Obxectivos do alumnado.

*Gustaríame recalcar unha aclaración que nos fixo o profesor en clase, xa que é un erro que cometo cando  falo. Normalmente suelo dicir alumnado con dificultades especiais, pero é máis correcto dicir alumnado con necesidades especiais (NNEE), xa que deste xeito incluímos a todo o estudantado: alumnos/as con algún tipo de discapacidade, con altas/baixas capacidades, nenos que teñen a lingua estranxeira como lingua ambiental, etc.

No último bloque de clase, estivemos falando das fases e etapas da aprendizaxe dunha lingua estranxeira. Este é un tema fundamental coma futuros docentes, xa que non é o mesmo ser profesores de nenos que de adolescentes. Deste tema xa falaramos na materia de psicoloxía, onde analizamos os cambios que sofren os adolescentes tanto a nivel físico coma intelectual, social e de personalidade.

As conclusións as que chegamos foron, por unha banda, que os rapaces aprenden mellor ata os 7-8 anos, xa que aprenden léxico e morfoloxía e son capaces de discriminar sons. A partir desa idade, comeza un período crítico, onde o cerebro sofre unha transformación e vanse perdendo unhas capacidades pero gánanse outras, coma a capacidade analítica. A partir desa idade a lingua inicial é o filtro polo que pasa toda a aprendizaxe da lingua estranxeira. Canto maior é o alumnado, mais gramática necesita para aprender.

Por último, fixemos unha actividade na que tiñamos que escribir unha frase incorrecta en lingua estranxeira, e o noso compañeiro/a tiña que corrixila. De ahí tamén extrouxemos conclusións moi interesantes, coma que non podes facer tachóns encima do erro senon que é mellor subliñar o que está mal ou que o vermello non é a mellor cor para correxir, senon que podemos facer un código de cores co alumnado para usar unha ou outra cor segundo sexa o erro.

Penso que estas clases están sendo moi útiles, xa que, unha vez máis, sinto que estou aprendendo moitas cousas que me axudarán a ser unha boa profesora.

Gracias por ler. Invítovos a deixar os vosos comentarios e opinións!