Actividade grupal para didáctica: Salsa Society. 31/01/2017

Boas a tod@s!!

Hoxe traio un post sobre unha actividade que temos que facer para a materia de Didáctica, na que tiñamos que crear unha actividade duns 15 minutos a partir dunha fotografía.

A actividade tiña que ser grupal, polo que o meu grupo estará composto por Patricia, Alba e María.

Partindo da imaxe escollida, un panfleto sobre unha sociedade de clases de Salsa da Universidade de Kent, pensamos nunha actividade para os primeiros 15 minutos de clase que debería ser un repaso de vocabulario visto na sesión anterior. O curso elexido é 2º de Bacharelato.

Para comezar, pensamos que poderíamos facer un brainstorming tratando o tema dos hobbies. Dese xeito, pediriámoslle ao alumnado comezar usando a destreza oral nunha actividade de warm-up e incluso ice-breaking, xa que ao falar de cousas que lles gusta a eles e que lles gusta facer no seu tempo libre, dáselles a oportunidade de comezar a clase motivados e con interese. Algunhas das posibles respostas que poderían xurdir serían: dancing, running, playing footbal ou playing basketball.

A continuación, introduciriamos o concepto das ‘sociedades’ que son moi comúns nas universidades británicas e americanas, polo que pode ser un tema especialmente atractivo para eles que están a punto de comezar a vida universitaria. Para estimular a súa parte creativa, e partindo do hobbie que mencionaron antes (ou calquera outro que se lles ocorra), pedirémoslles que contestasen as seguintes preguntas: Que sociedade crearían? Inscribiríanse nalgunha?

Para isto terían que usar o condicional, que xa viramos nunha sesión anterior. Por exemplo:

ü  If I had the chance, I would create a ................ society.

ü  If I were there, I would enroll myself in the ........ society.

Despois, ensinariámoslle a imaxe do panfleto coa ‘Salsa Society’ e dividiriamos ao alumnado en 4 grupos para que creen a súa sociedade e nos expliquen que actividades propoñerían, prezo, horario, datas... Deste xeito tamén traballarían a competencia matemática.

Para proporcionarlles apoio, facilitariámoslle vocabulario relacionado, unha writing frame con palabras e estruturas clave para poder desenvolver a actividade. Por exemplo: enroll, join, propose, meet, offer, merge in... Poderían resultar frases coma a seguintes:

ü  If I were the president of the ............... society, I would offer ................

ü  I would propose we meet every Sunday and Monday.

Por último, cada grupo creará un slogan para a súa actividade, tratando de captar a atención dos compañeiros/as, xa que ao final da sesión, todos deberán votar cal é a mellor sociedade/lema a cal se unirían. As trampas non son posibles: Non vale votar cada grupo pola súa!

Aportación persoal:

Penso que as actividades que propuxemos como grupo están moi ben, pero poderíamos complementalas con outras. Por exemplo, ao ensinar a foto, que eles teñas que adiviñar por que elixiu a profesora esta foto? Tal e como facíamos coas fotos de Luz? Será que a profesora estudou en Kent? Será que a profesora pertenceu a unha asociación? Será que a parte de profesora é bailarina de salsa? Un xogo entretido onde teñan que facer preguntas e tratar de descubrir que hai detrás da imaxe.

Por outra parte, a parte de crear a súa sociedade, poderían deseñar uns carteis/murais, tanto se queren en cartulina coma se o queren facer cunha ferramenta online que poríamos a sua disposición, coma Piktochart. Despois, poderían facer unha presentación estilo show and tell, na que presentasen a sua sociedade xunto co mural que fixeron e estos poderían colgarse na aula ou nos corredores.

Sesión Didáctica 26/01/2017, Ana Fontenla

Hoxe tivemos a segunda coa profesora Ana Fontenla na que traballamos con estratexias e técnicas de comprensión escrita. De novo, non nos decepcionou!

As catro horas de clase non estiveron para nada desaproveitadas e, nelas, puidemos traballar con máis xogos psicolóxicos, que seguro que volven locos aos adolescentes, o ‘test en 3 minutos’, para comprobar si os adolescentes len e fan o que se lles pide, textos sen signos de puntuación, cartas do taboo ou debates. As caixiñas misteriosas volveron estar presentes!!

Como reflexión ante esta clase, podo dicir que me sinto contenta e satisfeita de sentir que aprendo. Sinto repetirme no mesmo, pero a visión que nos aporta Ana, ao igual que Luz, é tan real e positiva que nos motiva a querer aprender máis, a ser creativa e a transmitir. Nótase perfectamente que lles gusta o que fan, e esa sensación é tan agradable e hai tanto tempo que non a sentía...

Eu, dende case sempre, sacando cando era unha nena que quería ser perruqueira, actriz, astronauta e médica, entre outras, sempre tiven claro que me gustaba ensinar. Penso que a miña vocación cara os idiomas comezou de pequena. Como dixen noutro post, nacín en Suiza, onde vivín ata os 7 anos. Alí crecín rodeada de linguas, xa que aprendíamos alemán na escola, falaba en galego en casa con meus pais, e tiña amigas de todas partes: portuguesas, italianas, rusas...Penso que aí empezou toda a miña inquietude por aprender idiomas. Cando me viñen para Galicia, a profesora que tivemos ese e o seguinte ano, foi marabillosa. Eu sentíame algo perdida nas clases, xa que non eran coma en Suiza, e tampouco tiña amigos aquí, cando o resto da clase ca todos se coñecían, pero ela, Conchi, foi tan boa connosco, que o último recordo que teño dela é toda a miña clase de primaria chorando porque non queríamos perdela. Recordo que dende aí, sempre dicía, eu quero ser unha profesora coma ela, coma Conchi.

Como ía contando antes de enrollarme tanto, penso que dende aí sentín que quería dedicarme a docencia, ata que cheguei o mestrado. Non é que perdese a ilusión, pero sí que é verdade que nos ‘cargaron’ con tantos tópicos e información que nos saturaron: Non podedes tocar aos alumnos, coidado co que se lles di, non ter reunións con eles a soas, ides ter problemas cos pais e cos compañeiros, ser docente implica preparar un montón de papeleo (unidades didácticas, guías docentes, informes...). Dende o meu punto de vista, vendéronnolo todo tan negativo que, no meu caso, desanimeime un pouco... ata que chegamos a didáctica! Que tratásemos este punto na clase doutro día, aínda que penso que volveremos falar disto o día de debate, fíxome sentir máis aliviada, e todo gracias a visión máis próxima a realidade que nos aportan tanto Ana coma Luz.

Para rematar, non sei si a miña reflexión de hoxe ten que ver coa clase, pero foi en todo o que pensei cando cheguei a casa. Volvín recordar esa ilusión dunha nena de 8 ou 9 anos que adoraba a unha profesora e que quería ser coma ela. Agora, con uns anos máis, teño novos modelos aos que me gustaría parecerme a hora de dar clase. Mentres chega ese momento, farei manualidades e seguirei traballando a miña imaxinación e creando materiais para o meu futuro alumnado, ao que espero transmitirlles paixón, entusisasmo e motivación por querer saber máis.

Sesión Didáctica 25/01/2017, María Luz Valencia

Trala segunda clase coa profesora Luz Valencia, volvo a quedar abraiada ante o sinxelo que é facer unha actividade en clase na que todo o alumnado participe, se divirta e aprenda sen practicamente darse conta.

Como primeira reflexión, gustaríame destacar a magnifica idea das caixas máxicas e misteriosas que traen tanto Luz coma Ana a clase. Esas caixas están cheas de materiais incribles que tanto podemos utilizar para facer unha actividade de warm up inicial, para os últimos cinco minutos da sesión ou para utilizar a maior parte dela. Estas caixas están cargadas de fichas de emparellar, imaxes, listas de xogos e preguntas e ‘chumineishons’, nome que le puxeron os alumnos a obxectos variados da vida cotiá.  A reflexión que fago con isto é que calquera cousa, un papel en branco por exemplo, por insignificante que sexa, pode incluírse nunha actividade e servir para practicar unha ou máis destrezas, sen ter que seguir o libro de texto ao pé da letra.

Durante a clase tamén fixemos numerosos xogos e actividades moi interesantes, pero encantoume o crucigrama que nos pasaron cos nosos nomes e os datos que habíamos entregado o primeiro día de clase. Penso que esta actividade é perfectamente practicable en todos os cursos e que aos adolescentes lles encantará, xa que son os auténticos protagonistas da actividade.

Outra actividade que me encantou foi a das fotos. Primeiro, a profesora púxonos unha foto dela para que fixésemos preguntas e tratásemos de adiviñar quen eran as outras persoas que estaban na fotografía con ela. Esta actividade é especialmente interesante xa que unha das protagonistas da foto, Luz, era coñecida polo alumnado, e isto esperta especial interese neles por saber quen son os demais. Por outra banda, tamén é importante xa que practican a oralidade que, desafortunadamente, está infravalorada no noso síntema educativo.

A segunda actividade, relacionada con esta, tiña como protagonista a Cinderella nunha foto da fotógrafa Dina Goldstein. A clase, dividida en catro grupos de catro, tiña que buscar unha explicación ao que se vía na imaxe: Cinderella nun bar, tomando unha copa, soa, sen príncipe. Ao rematar, cada membro do grupo se intercambiaba con outro e comparaban as respostas. Como explicaba na actividade anterior, este é un exemplo de práctica oral na que o alumno aprende de maneira entretida, xa que teñen que buscar un final alternativo ao conto e usar estruturas e vocabulario.

E agora pregúntovos a vos, queridos lectores, que opinades?

Para rematar, gustaríame recomendar a web de Jamie Keddie, Lessons Stream, que nos recomendou Luz. Estivemos votándolle unha ollada en clase e pódense sacar cousas moi interesantes dela.

Espero que voa gustase o post. Espero os vosos comentarios!

Sesión Didáctica 24/01/2017, Ana Fontenla

Hoxe veño a traervos unha reflexión moi interesante que fixen da materia de didáctica, trala clase coa última profesora que nos quedaba por coñecer... Ana Fontenla! Pero, como ben di o refrán, os últimos serán os primeiros, xa que estou abraiada con esta profesora.

Cando coñecemos a Luz Valencia, penso que tanto os meus compañeiros mais eu desexamos ter unha profesora coma ela no instituto: Alguén que nos transmitise esa paixón, tanto pola ensinanza coma polos idiomas. Ademais, o seu punto de vista como docente dun instituto, foi inmellorable... Ata que coñecemos a Ana!

Cando a clase comezou, cun xogo de warm-up, entendín as palabras de Luz: “Ana e mais eu somos dúas caras da mesma moeda”.

Ao igual que dixen con Luz, a clase non foi para nada o que me esperaba, senón que máis ben foi todo o contrario. Xa votaba de menos sesións onde escoitase falar en inglés! Ademais, as sesións son tan amenas e sinto que estou aprendendo tanto que non teño ganas de que a clase acabe. Máis ben estou desexando saber con que cousa nos sorprenderán na seguinte sesión.

Desta, podemos sacar reflexións moi importante para nos como futuros profes. Unha delas que nos recalcaron, tanto Ana coma Luz na sesión anterior, é que todo ten que ter un propósito. Non hai que facer un exercicio porque si, senón que ten que ter un motivo, ten que estar relacionado con un tema, ten que ensinarlles algo os alumnos, motivalos. Unha cousa que me gustou moito que nos dixo Ana, relacionado con este tema é que haberá moitos exercicios que saian fatal e pensemos ‘vaia churro’, e outros que pensábamos que non funcionarían e sexan xeniais, pero iso non ten que desanimarnos. O importante é que teñan un motivo, e si sae mal, haberá que seguir probando.

Outra cousa fundamental é saber o nome dos alumnos e facer que todos participen (en inglés) aínda que sexa cunha frase cada un. Temos que facelos falar, e que eles sexan o centro de todas as actividades. Así conseguiríamos facer a clase ideal de ensinanza de idiomas, onde o docente sexa máis un espectador colaborador que o que imparte a clase. Como dixo Ana: ‘hai que buscar a excelencia con eles’. Para aprender os nomes e algo dos alumnos, a profesora ensinounos varios xogos e estratexias para o primeiro día de clase.

Pero a pesar de todo os temas que tratamos relacionados coa expresión oral, o que máis me gustaron foron as actividades, xogos e estratexias que nos ensinou! Estou desexando poñelas todas en prácticas, tanto co meu alumnado de clases particulares coma cos meus futuros alumnos e alumnas. Todos os xogos, por moi sinxelos que parezan, son moi útiles e poden ser perfectamente adaptables a calquera nivel. Esta foi outra idea fundamental da clase. O importante non e o input, senón o output.

Sobre as actividades, podería falar de todas porque me parecen xeniais e marabillosas, pero gustaríame destacar a cantidade de actividades que nos ensinou como bellwork, que son actividades curtas para facer nos últimos 5 minutos de clase, ou a grande explotación que se pode facer das cancións. Como alumna de instituto e incluso universidade, non estamos falando de hai tantos anos, nunca xamais vin sacarlle tanto partido as cancións. É máis, cando as utilizabamos, simplemente era a modo de listening para completar cas palabras que íamos oíndo, pero Ana deunos tantas boas ideas que podemos utilizar que quedei impresionada: Ordenar as liñas da estrofa, completar as palabras coa letra que falta, facer un dictado cun parágrafo, atopar o erro, incluso facer un hangman co título da canción! Non vos parece xenial?

Son cousas que, por moi sinxelas que pareza, son moi útiles para traballar con adolescentes e, ademais de que o pasan ben, están aprendendo sen decatarse. Iso sí, unha clave que nos deu é que non podemos darlles todo o vocabulario, xa que son moi cómodos. Teñen que aprender a buscar.

Relacionado con este punto, gustaríame engadir unha opinión a cal me enfada moito con un exemplo que nos deu Ana. Os profesores non temos por que sabelo todo! Isto exemplificouno dunha maneira moi clara ca palabra ‘nevasca’. Ninguén da clase dixo que significaba, aínda que probablemente algún/algunha compañeiro/a si o soubera. Este é un claro exemplo de que, ainda sendo nativos dunha lingua, non temos por que coñecer todo o vocabulario desa lingua, e iso é unha cousa que me molesta moito ao falar dunha lingua estranxeira. Hai pouco saíu unha palabra, non recordo cal pero non era unha palabra común, nunha conversación. A rapaza en cuestión preguntábame que significaba e, a verdade, non o sabía. Cando lle dixen que non o sabía, a súa resposta foi: “Entón, estudiaches inglés e non sabes que significa isto?”. Sentín tanto desprecio e tanta falta de respecto pola súa parte. Lamentablemente, este é algún dos tópicos que sufrimos os profesores e futuros profesores de idiomas. A xente pensa que somos ‘malos no noso’ si non sabemos o significado ou como se di unha palabra na lingua estranxeira que aprendemos. Outra cousa é o de ‘ser nativo ou non’. Este verán, estiven enviando CVs e mails para academias da localidade onde vivo e arredores. A verdade e que algunhas nin sequera me contestaron, pero unha que o fixo respondeume literalmente que “non daba o perfil, xa que solo querían profesores nativos. Era o requisito indispensable para traballar alí”. E digo eu, unha persoa española sen posibilidades para estudiar, con un nivel educativo e cultural baixo, por un exemplo, podería traballar nunha academia de ensino de español polo simple feito de ser nativa española? Penso que ese non debería ser ‘un requisito indispensable’, senón que deberíamos fixarnos en máis cousas. Este é outro grande tópico que me molesta da xente, como cando che din: “Estudias para profesora, claro, traballan solo polas mañás e teñen 3 meses de vacacións...”.

Ana díxonos en clase unha frase que é a miña frase de cabeceira: “Si buscas resultados distintos, no hagas siempre lo mismo”. Albert Einstein. Concordo totalmente. Precisamente por iso quero ser profesora, que aportar o meu gran para cambiar a educación, quero romper tópicos, transmitir ao alumnado, que non veñan a clase sentindo que só é unha clase de gramática, senón traballar sobre un tema. Estas clases son o exemplo de que si é posible.

Como dicía na entrada de Luz Valencia, a pesar do temor a facelo mal, estou desexando que empecen as prácticas para poñer en práctica todo o que estou aprendendo, e poder transmitirlles ao alumnado algo desa ilusión, paixón e saber que nos transmiten. Ata a seguinte sesión!

Gracias por ler! Espero os vosos comentarios e opinións!!

Sesión Didáctica 18/01/2017, Carlos Valcárcel

Cuarta sesión co profesor Carlos Valcárcel, onde nos presentou o CALL (Computer Asisted Language Learning) ou a aprendizaxe de lingua por ordenador. Isto pode parecer que sea mediante un deses cursos que a miúdo se ofertan online, pero, se darnos de conta, as persoas usamos moitos servizos, páxinas e aplicacións para aprender idiomas.

Para comezar, fixemos unha acividade de brainstorm sobre CALL e qué sabíamos del. No meu caso persoal, sonábame o nome, pero pouca era a información que tiña.

Na actividade tíñamos que contestar as seguintes preguntas en parellas:

1.       Que sei?

Didáctica que usa a tecnoloxía como facilitadora da aprendizaxe.

Complementase co método de docencia tradicional.

Dirixida, especialmente, a alumnos nativos dixitais.

É moi útil para practicar algunhas destrezas.

2.       Que uso?

Duolingo.

Dicionarios electrónicos.

MOOC’s y WebQuest’s.

Lyrics training.

3.       Que quero saber?

Ferramentas (Padlet, Audacity, Lyrics Training) e materiais.

Como sacarlle o máximo rendemento.

Se é útil ou non (Estudos, enquisas...).

Desta actividade, a parte da información que acabo de incluír, aprendín dous datos moi curiosos que non sabía.

1.       O PowerPoint ten 25 anos. Non é nova tecnoloxía!

2.       Non son nativa dixital (digital native)!!! Considéranse as persoas que nacen na segunda metade dos 90.

Tipos de aprendizaxe segundo CALL:

o   Aprendizaxe ubicua: Producir contidos en calquera sitio, a calquera hora e en calquera momento. Interacción profesorado-alumnado.

o   Aprendizaxe activa: Interaccionar co alumno. O seu papel é activo (clicando na rede, falando, editando vídeos...).

o   Comunicación multimodal: A comunicación é multimodal e o alumno tamén prepara contidos.

o   Feedback resursiva: A comunicación xa non é oral, senon que é recursiva, pódese introducir unha serie de técnicas (corrixir en foros, comentarios en redes sociais, chats...) para avaliar o que dí o alumno.

o   Aprendizaxe colaborativa: Comunidades de aprendizaxe e práctica en liña, sen ter que estar presentes todas xuntas.

o   Metacognición: Permítenos reflexionar mellor sobre a linguaxe, xa que se grava en audio e vídeo todo. Pódese avaliar o gravado e reflexionar.

o   Aprendizaxe diferenciada/personalizada: Podemos avaliar e reorientar as actividades segundo o nivel do alumnado, dependendo de como sexa a súa evolución.

Tempos de aprendizaxe:

·         Aprendizaxe sincrónica: Todos xuntos ao mesmo tempo. (Kahoot)

·         Aprendizaxe asíncrona: Aprendizaxe por separado, aínda que os contidos sexan os mesmos. (Exercicio Faitic).

Modalidades:

·         Full e-learning: Pode ser síncrono ou asíncrono ou unha combinación de ambas.

Actividade: Audios, tests, lecturas, etc.

·         Blended learning (Aprendizaxe mixta/entrecruzado): combina e-learning e presencial, pero é mito máis.*

Actividade: Flip-classroom (aula invertida), falar, escribir, etc.

Aprendentes:

·         One-to-one: A traves de blog por exemplo, presentarnos e vendernos, coma as tendan que ensinan as súas aposibilidades.

·         Pequenos grupos: videoconferencias compartindo arquivos. 10 persoas aprox.

·         Grandes grupos (MOOC’s): Learning Managment System. Necesitamos unha plataforma potente que soporte moitas conexións

·         Comunidade de aprendizaxe: Incluso grupos de Facebook, para compartir arquivos que entrarán no exame e demáis.

·         Comunidade de práctica: Comunidades con regulacións distintas pero xente de distintos niveis.

Ambientes:

·         LMS: Moddle, Blackboard, Faitic, Edmodo.

·         Blogs: Blogs de aprendizaxe, blog de aula (resumes, fotos, contidos...) .

·  Redes Sociais (10 anos aprox.) - Foros: Dende 2010 incrementáronse brutalmente. Principal desvantaxe: Non están pensadas coma LMS. A máis común: Facebook. Tamén se pode usar Twitter, aunque ten a desvantaxe de que non podes crear grupos fechados.

·   Ambientes colaborativas: Wikis, muros (realtimeboard, mural.ly, lino.it), presentacións (presentacións de Google, prezi).

Esta, para min, sería a primeira parte da sesión, pero na última parte tratamos un tema que me inspirou para o meu TFM: O uso de redes sociais como medio educativo. Paréceme xenial!

De todos é ben sabido que as redes sociais poden ser moi beneficiosas ou perigosas segundo o uso que fagamos delas. Antes de que o profesor nos ensinase as súas utilidades, non vía clara a idea, pero unha vez que tiven a oportunidade de coñecer o funcionamento e as vantaxes a través de casos reais... Encantoume a idea! Tanto, que quero poñela en práctica!

Traballar mediante redes sociais coma Fb ten moitos puntos positivos, xa que sempre que falemos de novas tecnoloxías e redes sociais vai atraer moito máis ao alumnado que se traballan de maneira tradicional: con papel e lapis. Ademais, o feito de que poidas crear grupos pechados non invade a túa privacidade e non estás accesible a ninguén alleo ao grupo.

                                 

Tamén penso que é moi positivo o feito de subir un texto xunto cunha foto ou vídeo e poder facer comentarios e citar a compañeiros e que o docente vexa que a actividade ou pregunta está contestada dentro do tempo que deu. Por outra banda, tamén é moi positivo o feito de que se reciban notificacións no móbil. Deste xeito, o alumnado non poderá por a escusa  de que non se enterou de que había deberes’. Fíxome moita gracia a frase do profesor: “Non te enteraches? Entón que tiraches co móbil ao rio?”.

Por último, tamén é importante recalcar que o alumnado cumpra certos requisitos: O principal, que sexan maiores de idade e que a lingua que se utilice sexa a estranxeira.

Para concluír, penso que o feito de introducir as redes sociais como medio de aprendizaxe ten moitísimo potencial e, persoalmente, se algún día teño a posibilidade de usalas, penso facelo para probar o seu funcionamento. No caso de que non puidese ser Facebook, usaría algunha similar estilo, como por exemplo, Edmodo.

Unha clase moi interesante!

Sesión Didáctica 16/01/2017, Carlos Valcárcel

Terceira sesión co profesor Carlos Valcárcel, onde estivemos tratando un tipo de aprendizaxe que está moi de moda nos centros do noso arredor: A AprendizaxeBaseada en Tarefas (ABT) ou enfoque por tarefas. Este tipo de aprendizaxe está sendo moi demandado sobre todo para a ensinanza de idiomas, xa que, como ben define Rod Ellis, implica o uso da linguaxe en situacións reais onde se pode usar e practicar calquera das catro destrezas fundamentais.

Sendo así, podemos apreciar que é moi útil na ensinanza de idiomas, pero tal e como nos contaba a profesora Ana Fontenla na súa sesión, hai tal ‘boom’ no seu instituto que a aprendizaxe por tarefas está a ser aplicada a todas ou case todas as materias. Incluso máis, contounos unha anécdota dun rapaz que fixo as prácticas con ela e estaba a traballar de auxiliar de conversa en Alemaña. No centro no que traballa, aplicábanlle a todas as materias a metodoloxía da aprendizaxe por tarefas ca temática de ‘Xogo de Tronos’. Pero a miña pregunta é, como se ensina matemáticas por tarefas?

Penso que o éxito deste tipo de aprendizaxe radica no tipo de actividades, xa que o ser actividades reais que poden levar a cabo na súa vida diaria e nas que eles se  sintan protagonistas, poden resultarlle máis interesantes que unha actividade na que non se vexan envoltos directamente. Ademais, é fundamental a destreza da oralidade, que pouco se practica normalmente nas aulas e que nesta metodoloxía é primordial, xa que o alumno se ten que desenvolver coma se fose un cidadá. O fin é conseguir que practiquen as catro destrezas fundamentais na tarefa final da que varía o prazo segundo o tipo de tarefa que sexa.

Un exemplo de aprendizaxe por tarefas común é organizar unha viaxe. Así os alumnos deberán preparar en distintas sesións distintas cousas que son necesarias para a realización da viaxe: Decidir destino, comprar os billetes, informarse da situación do país, moeda, etc.

Outro aspecto fundamental, a parte da intención e o proceso, é a finalidade. Toda tarefa ten que ter unha finalidade e un resultado no que o aprendente use a oralidade e a escritura e sobre o que o estudante reflexione: Traballei ben? Incluín todo o necesario? Quédame algo por aprender?

Relacionado ca ABT, saíu un concepto que me pareceu moi interesante: ‘Aprendizaxe periférica’, que é o tipo de aprendizaxe na que o alumno aprende vendo como fan os demais alumnos da comunidade de aprendizaxe: Aulas, blogs, etc. É un termo que descoñecía e que me resultou moi interesante.

Ao longo da sesión, tamén tivemos que crear unha tarefa que resultase atractiva para que realizasen os alumnos. O meu grupo, composto por Dayna, Patricia, Alba, Itziar, María e máis eu, propuxo que a tarefa consistise na elaboración dunha receita dun biscoito para alumnos de 2º ESO cun nivel A2. A finalidade sería intercambiar a receita con alumnos ingleses que conseguisen levar a cabo o postre (do cal nos mandarían unha fotografía) e nos mandasen outra receita para realizar nos.

Dese xeito, traballarían con vocabulario e estruturas, vistas previamente en clase, onde terían que usar vocabulario relacionado con alimentos e obxectos da cociña, o imperativo e unidades de medida. Ademais, levarían a cabo os procesos cognitivos de comparar, buscar, planificar, deseñar e revisar ben a receita, para demostrar que o homónimo estranxeiro conseguiu entender as explicacións. En canto as competencias, pensamos que usaría gran parte delas, coma a lingüística, matemática, cívica-social, cultural e dixital.

A segunda actividade consistiu en analizar secuencias de situacións reais, para a que tamén traballamos por grupos. Ao noso grupo tocoulle unha actividade que estaba redactada e que era un tanto confusa e complicada para os alumnos, debido ao pouco tempo que tiñan para a realización das actividades.

Por último, concluímos a clase tratando a Resposta Física Total, coñecida en inglés como Total Physical Response (TPR). Este enfoque, do que xa falaramos na materia de ‘As Linguas estranxeiras no Contexto Español e Internacional, considera que a memoria se activa co movemento dos alumnos, polo que estes están movéndose e facendo xestos continuamente. Un xogo moi característico é o ‘Simon says’ ou ‘Simón dice...’. O enfoque tamén é coñecido como método Asher e tivo unha grande acollida nos EEUU na década dos 70.

Como reflexión final, gustoume o enfoque da aprendizaxe por tarefas, xa que considero que é unha boa ferramenta de traballo con adolescentes polos motivos que expuxen ao longo do post e tamén me serviu para diferenciar entre tarefa e proxecto, aos que soia confundir. Aínda así, penso que moitos profesores non o utilizan debido á grande carga de traballo e supervisión que supón para eles. Ademais, dada a alta competitividade dos adolescentes, penso que a idea da tarefa final é un aliciente imprescindible para eles, xa que non só se esforzarán por aprobar, senón que tamén competirán por facelo mellor que os compañeiros, polo que engadimos un plus en motivación.

Por outra banda, con respecto a TPR, non o vexo moi útil con adolescentes, senón máis ben todo o contrario. Penso que é unha maneira de traballo a que podería recurrir de vez en cando para practicar certos aspectos de vocabulario, pero non como enfoque único.

Actividade para didáctica: O tres en raia!

Para continuar co tema das competencias, a profesora María Luz Valencia propúxonos deseñar unha actividade para por en practica cos alumnos na que tivésemos que traballar, polo menos, tres competencias. Esta é a miña proposta... O tres en raia!

Para a realización do xogo, o ideal sería que os grupos fosen reducidos, xa que hai que dividir a aula en dous equipos. Se houbese 20 alumnos na clase, corresponderían 10 alumnos a cada equipo, polo que igual serían demasiados. No caso de seren moitos, dividirémolos en tres equipos e reformularíamos as regras do xogo.

A actividade levaríase a cabo da seguinte maneira:

1.       A regra fundamental é falar en inglés. No caso de que o equipo fale en español, perden automaticamente o turno. (Competencia lingüística)

2.       Cada equipo terá que elixir un nome de equipo e unha marca para o xogo. . Por exemplo:

Team 1.- Blue squirrels à X

Team 2.- Pink lions à O

(Competencia social e cívica)

3.       O taboleiro de xogo terá tres opcións á escoller: Gramática, vocabulario e sorpresa. Sería da seguinte maneira:

GRAMMAR	VOCABULARY	SURPRISE
SURPRISE	¿?	GRAMMAR
VOCABULARY	GRAMMAR	SURPRISE

4.       Na parte de gramática, terán que responder ben a preguntas ou actividades gramaticais para levar o punto. As preguntas adecuaranse ao nivel do grupo, pero poderían ser cuestións do estilo:

- Corrixe o erro na/s seguinte/s oración/s.

- Como é o pasado/participio dos seguintes verbos.

- Escribe unha frase usando o adxectivo comparativo e superlativo dalgún dos seguintes verbos.

5.       Na parte de vocabulario, terán que resolver probas relacionadas con vocabulario:

- Escribe o nome (animais, profesións, partes da casa, alimentos...) debaixo das imaxes.

- Relaciona o nome ca imaxe.

- Escríbeme 5-10 animais mamíferos/ froitas e verduras de cor verde... que recordes.

6.       No apartado de ‘sorpresa’, sempre terán que enfrontarse a un reto e completar a proba con actividades similares as expostas na sesión. As cuestións variarán para que practiquen distintas competencias. Algúns exemplos poderían ser os seguintes:

- Un membro do grupo terá 1 minuto para representar o que o profesor lle diga: Unha película, un obxecto, un animal... Poderá describilo e facer sons dependendo da dificultade, sempre sen mencionar o nome. O grupo terá que adiviñar que é nese tempo, senón haberá rebote cara o equipo contrario. (Competencia lingüística, competencia social e cívica, competencia do espírito emprendedor- propiamente, non é unha competencia, pero falamos en clase sobre ela e consideramos que si debería selo. Con esta actividade, estamos fomentando que o alumnos desenvolva a súa creatividade).

- O grupo terá que ordenar cronoloxicamente eventos que ocorresen na historia inglesa/americana. (Competencia lingüística, competencia social e cívica, competencia matemática, conciencia e expresión cultural).

- O equipo terá que proporlle unha operación matemática (suma, resta, multiplicación ou división, segundo o nivel) a un membro do equipo contrario, de maneira correcta. Este deberá resolvela nun minuto. Se o consigue, o punto é para o contrario, se non o consegue, o punto é para o equipo que propuxo a operación. (Competencia lingüística, competencia social e cívica, competencia matemática).

- A profesora pasará unha lista con vocabulario que aparece ou non no vídeo que vai proxectar. O equipo terá que anotar os que saian, póndose todos de cordo. Se acertan, gañan unha marca. O vídeo poderá ser de temática variada: ciencias e tecnoloxía, cultural, etc. (Competencia lingüística, competencia social e cívica, competencia dixital, dependendo da temática podería ser de ciencias e tecnolóxica ou cívica e social).

7.       No apartado central, onde aparecen os interrogantes, serán os propios alumnos os que teñan que propor un reto ao equipo contrario. Si o equipo contrario o resolve, gañarían o punto. No caso contrario, gañaríao o equipo que o escolleu.

8.       Finalmente, gañaría o xogo o equipo que conseguise facer antes o tres en raia.

Por último, esta actividade tamén favorece a competencia de aprender a aprender xa que os alumnos levarán a cabo estratexias que compartirán co equipo e ao mesmo tempo, estarán aprendendo cousas novas dunha maneira divertida.

Esta actividade xa a puxen en práctica mentres traballaba nunha academia onde impartía clases de inglés a grupos dende primaria ata bacharelato. O xogo sempre lle encantou a todos os alumnos independentemente do nivel, e recordo o caso dunha nena de 5º de Primaria que nunca lembraba como se dicía medusa en inglés, ‘jellyfish’. Cando lle tocou a ela, púxenllo nunha proba, e a partir de aí nunca máis se lle esqueceu como se dicía. 

Sesión Didáctica 12/01/2017, María Luz Valencia

Tras a terceira sesión de didáctica, esta vez cunha profesora a que non coñecíamos... Non teño palabras!

A clase non foi para nada o que me esperaba, senón que máis ben foi todo o contrario. Por iso, esta entrada do blog será un tanto especial, coma a clase con María Luz Valencia, unha profesora dun instituto de Vigo que nos achegou unha visión máis real e cercana da experiencia que tanto os meus compañeiros mais eu viviremos o próximo mes: ser profes de adolescentes.

A verdade e que a clase pasou voando, e iso que foron 4 horas de sesión, pero sentín que estaba aprendendo tantas cousas útiles dende o primeiro momento que, en realidade, quedeime cas ganas de seguir aprendendo máis, e agora entenderedes por que.

Dende o primeiro momento, a profesora utilizou técnicas con nos para darnos ideas que utilizar cos nosos futuros alumnos/as. Cousas tan sinxelas e nas que non había pensado previamente coma completar un formulario co nome, apelidos e unha curiosidade, mentres ela ía pasando lista e preparando a primeira actividade. Este foi o primeiro consello que nos deu: Temos que aproveitar cada situación para tomala o noso favor. Hai que mandalos facer algo para mantelos ocupados, coma por a data no encerado ou nas súas libretas, mentres pasamos lista e preparamos o que imos facer. Cousas coma estas non se me habían ocorrido, xa que eu normalmente dou clases particulares individuais e, cando eran colectivas, os alumnos viñan a facer deberes e consultar dúbidas, polo que o ritmo da clase é distinto.

Acto seguido, fixemos a actividade que nos estaba preparando, unha actividade ideal para captar a atención dos estudantes. Como non coñecíamos a profesora, esta escribiunos tres frases no encerado sobre ela, dúas verdadeiras e unha falsa, e nos tíñamos que facerlle preguntas (en inglés) para intentar adiviñar cal era a falsa. Só dúas persoas conseguiron acertar!

Este tipo de actividades de warm-up ou para ‘romper o xeo’ están moi ben, xa que ademais de ser un xogo para o alumnado e captar a súa atención e participación dende o primeiro momento, é unha boa maneira para saber si saben ou non formular preguntas na lingua estranxeira e ver o nivel da aula. Por outra banda, en actividades deste tipo, o profesor pasa a estar nun segundo plano e son os alumnos os protagonistas da actividade.

A continuación, continuamos facendo un repaso polas competencias do currículo. Unha maneira de introducir teoría que apenas se notou, xa que participamos activamente e a profesora, máis que explicarnos que era cada competencia, nos puña exemplos con xogos, vídeos e exercicios que poderíamos aplicar para traballar cada competencia. Encantoume esta idea! Ir combinando a teoría ca práctica para que non se faga densa. Ademais da mellor maneira que se aprende é practicando e a través de exemplos, polo que non se notou apenas a parte teórica da sesión.

Tamén nos deu consellos importantes, coma ter un plan B, por si as novas tecnoloxías fallan, e non estruturar as nosas sesións en torno a elas.

Por último, no último bloque da sesión, estivemos falando sobre o ‘copia-pega’ que fan os estudantes do Google Translator e inclusive páxinas web. Neste bloque puidemos ver erros moi divertidos que, persoalmente, me gustaría ensinarlles aos meus futuros alumnos para que vexan que é moito máis útil utilizar estruturas sinxelas que dominen e buscar termos que descoñezan en dicionarios.

Como conclusión teño que dicir que, para min, que chegue o momento no que teña que empezar as prácticas no centro é un momento agridoce que ata me saca o sono de noite. Por un lado está a miña paixón pola docencia: encántame axudar, ensinar, o trato cos adolescentes... e que mellor que na ensinanza de linguas estranxeiras, que levo escoitado falar dende a miña infancia, xa que nacín e vivín en Zürich, Suiza, rodeada de amigos de distintos países e culturas. Non pode ser mellor! O problema: a experiencia! Eu teño experiencia dando clases particulares tanto individuais coma colectivas, pero a idea de enfrontarme a un grupo de vinte ou trinta rapaces e rapazas, adolescentes (con todo o que iso implica) e intentar motivalos e que captar a súa atención... preocúpame e moito! Pero sinto que gracias a esta sesión podo ir un pouco máis tranquila, que teño técnicas e armas para motivalos e que se sintan interesados polo que lles vou ensinar. No fondo, non deixan de ser adolescentes, con seus medos e inseguridades, como ata hai uns anos fomos nos.

Será difícil e necesitarei moito traballo pola miña parte para manter esa motivación constante por parte do alumnado, pero si no máster houbera máis sesións coma esta, as nosas inseguridades baixarían considerablemente, xa que te inspiran e te deixan con ganas de querer saber máis, e incluso teríamos ganas de que empezasen as prácticas (como é o meu caso agora mesmo) só para levar a cabo todas as actividades que fixemos. Que pasará na seguinte sesión? Estou desexando sabelo!

Moitas grazas por ler! Espero os vosos comentarios!